22.

 Weekend zapowiadał się jednym z tych cieplejszych dni maja. Specjalnie wyszła z pracy wcześniej, by się jakoś przygotować na spotkanie. Wolała nie jechać w piątek, tylko wyruszyć w podróż z samego rana w sobotę, zawsze to mniej czasu z rodziną. Pożegnała się z Janą, która pokazała jej zaciśnięte kciuki, więc machnęła tylko ręką. Zresztą wracała do domu, gdzie dostała wyniki badań po które się nie zgłosiła. Nigdy nie była dobra z biologii, więc musiała skorzystać z pomocy google. Przez całą podróż do Poznania wspominała, i wcale nie było to miłe. Zanim wysiadła, wytarła łzy i ruszyła do rodzinnego domu. Wolała by nikt po nią nie przyjeżdżał, zresztą i tak wszyscy w tym momencie są zapewne zabiegani. Weszła jakby nigdy nic do mieszkania, i zanim odłożyła walizkę, czy też się przywitała, dostała reprymendę za to, ze przychodzi tak późno. Westchnęła tylko i wolała się jednak nie kłócić, ewidentnie Pani Tomaszewska była dziś poddenerwowana. Zostawiła swoją torbę na łóżku i powoli rozejrzała się po pokoju.

- Wszystko w porządku? – usłyszała spod drzwi, więc z lekkim uśmiechem kiwnęła głową – Mama trochę wariuje, od tygodnia planuje tego grilla.

- Rozumiem. Uciekł mi tramwaj i wolałam się przejść. Dużo osób będzie?

- Mam nadzieję, że nie. – zaśmiał się cicho – Wolałbym spędzić ten weekend z wami, ale wiesz jaka jest mama. Dlatego chciałbym zaprosić cię również w przyszły weekend. – podszedł do córki z uśmiechem – Tak rzadko nas odwiedzasz, a za oknem mamy taką ładną pogodę. W dodatku przyda ci się zmiana otoczenia, nasze morze ci nie służy, jesteś bardzo blada.

- Tato…

- No co tak stoicie? Nie ma czasu na pogaduszki, Kalina musisz się przebrać i jedziemy do Malwiny. Szybciutko. Pogadacie sobie na imprezie, albo jutro rano, jeśli oczywiście panna nie ucieknie zbyt wcześnie do swojego życia w Trójmieście.

- Porozmawiamy później. – puścił oczko młodszej córce i z uśmiechem wyszedł z pokoju

Kalinie nie pozostało nic innego, jak wyszykować się w sukienkę. Poprawiła do tego lekki makijaż i była gotowa na pożarcie lwic. Na szczęście nie dostawała pytań odnośnie spraw sercowych, bardziej skupiali się na tym jak jej się żyło w obcym mieście. Grzecznie odpowiadała na każde zadane pytanie i udawała jak bardzo chce być w tym miejscu. Skubała powoli sałatkę widelcem i zastanawiała się, jak długo jeszcze, czuła się wykończona fizycznie i psychicznie zarazem. Udało jej się uciec do łazienki, i najchętniej by tam została, ale niestety już ktoś pukał do drzwi. Wzięła głębszy wdech i wyszła, spotykając się twarzą w twarz z mamą.

- Proszę cię, zachowuj się. To impreza twojego ojca, a ty po prostu masz to wszystko gdzieś. Siedzisz w kącie, skubiesz jedzenie i udajesz jaka to jesteś szczęśliwa. Rozumiem, że wolałabyś być w Gdańsku, zapewne z tym chłopakiem.

- Chłopakiem? – zdziwiona spojrzała na mamę

- Nie udawaj. Jak chcesz przywozić chłopaków do Poznania to bądź bardziej uważna. Pani Mariola was widziała, musiałam grać idiotkę, że wiem kto to jest. Nie masz nawet odwagi zaprosić go do domu? Tylko nocujesz z nim w hotelach?

- O co ci chodzi mamo? Nie mam ochoty dziś na żadne kłótnie, na słuchanie twojego zrzędzenia. – mruknęła

- Zrzędzenia? Uważasz, że to moje widzi mi się? Przyjeżdżasz do Poznania, do rodzinnego miasta i nie masz nawet najmniejszej ochoty spotkać się z własną rodziną? Wiesz jak się poczułam, kiedy się o tym dowiedziałam?

- Wiesz gdzie to mam? – westchnęła – Może nie mieliśmy ochoty się z nikim spotykać? Nie pomyślałaś o tym? A teraz przepraszam, muszę odegrać szopkę.

- Porozmawiamy w domu. Nie pozwolę ci na takie traktowanie i taki ton.

- Jeśli ci tak bardzo przeszkadzam, to po co w ogóle mnie zapraszaliście? Byłaby świetna atmosfera, nie musiałabyś skupiać uwagi czy nie robię czegoś złego. – warknęła od razu idąc do ogrodu, usiadła na swoim miejscu, jednak cały czas czuła jak krew burzy jej się w żyłach

- Co zamierzasz teraz robić? Emerytura już jest zaplanowana?

- Chciałbym w końcu odpocząć. – zaśmiał się – Planuje kupić łódkę, więcej łowić. Odwiedzić kilka miejsc. Planów jest sporo.

- A nie mówiłem! Tomaszewski zawsze zajęty, jak nie w pracy to teraz będzie na rybach, albo robił remont.

- Teraz będę miał czas na hobby. Kto wie, może częściej będę odwiedzał córki.

- Jak powstanie u nas basen, to chętnie zapraszamy. – odezwała się Malwina

- Raczej planuje wakacje spędzić nad Bałtykiem.

Jednym komentarzem zamknął usta Malwinie, a do tego wprawił w szok i zakłopotanie dwie inne osoby. Kalina nie rozumiała o co chodzi, dlaczego ojciec chciał spędzić wakacje nad polskim morzem, a do tego po minie Malwiny dotarło do niej, że prosiła ojca o pieniądze. W tym samym momencie jak to dotarło do niej, zaśmiała się pod nosem. Było to niekontrolowane, i zapowiadało wybuch dynamitu, który nastąpił dość szybko. Jak tylko zamknęły się drzwi za osobami spoza rodziny. Emil uciekł i zdecydowanie chciała zrobić to samo.

- Już ci mówiłam. Nie toleruje takiego zachowania. Przyjeżdżasz na gotowe, a i tak nic ci się nie podoba. Siedzisz tu jak na skazanie. Trzeba było użyć jakiejś wymówki, masz ich w końcu sporo w swoim repertuarze.

- Prawda, mogłam to zrobić. – wzruszyła ramionami – Basen, co? – zaśmiała się – Wycieczki za granicę już odpadają? Wstydzisz się, że nie potrafisz pływać?

- Nie twoja sprawa. – oburzyła się Malwina – Nie martw się, nie będę chciała od ciebie pożyczki, dobrze wiemy, że niczego nie masz.

- Dość! – od razu głos podniósł Pan Tomaszewski – Dlaczego wam zależy tylko na pieniądzach? Powiedziałem ci, że nie dam na ten basen ani centa. Nie pożyczam córkom, na jakieś widzi mi się. Gdybyś przyszła do mnie, bo jesteś w potrzebie, tak jak Kalina, byłaby inna sprawa.

- Że co proszę? Ten tajemniczy wydatek z konta był dla niej? – w tym momencie czuła, że nie wyjdzie z tego żywo

- Owszem. Potrzebowała naszej pomocy. Była sama, w obcym mieście, bez pracy i mieszkania. To był mój obowiązek. Nasz obowiązek.

- Doskonale wiesz jaka byłaby moja odpowiedź. Nie było jej stać na kaprys, po takiej hańbie mogła wrócić do Poznania. Pracowałaby i tutaj na recepcji jak tak bardzo to lubi. Dałeś jej dwadzieścia tysięcy, bez mojej zgody!

- No tak, córcia tatusia zapłacze i dostaje wszystko. – warknęła Malwina

- Jeśli porównujesz brak funduszy na życie, z kaprysem na basen. To tak, oddałbym jej wszystko. To są zresztą moje pieniądze i mogę nimi zarządzać jak chcę.

- To nie jest żadna pomoc. Wspierasz tylko jej źle przemyślane pomysły. Najpierw postanowiła wyjechać do Krakowa, więc bez żadnego ale, pomagałeś jej. Po tym wyjechała do Gdańska i jest tak samo. Ona nigdy nie dorośnie, dalej będzie tym rozpieszczonym dzieciakiem, który nie rozumie, że jej decyzje mają sporo konsekwencji.

- Doskonale zdaje sobie z tego sprawę! Zawsze myślicie, ze mi jest dobrze. Że nie doceniam tego co mam. Jednak nikt nigdy nie zastanowił się, dlaczego uciekłam do Krakowa. Nie jestem szczęśliwa w tym miejscu. Na każdym kroku mi pokazujecie, jak bardzo wam przeszkadzam, jak nie pasuje do was. To dlatego też wolałam wyjechać do obcego miasta niż wrócić tutaj, bez tego czuję się jak czarna owca tej rodziny. Mamo, mówisz, że zhańbiłam rodzinę, ale czy choć raz pomyślałaś, dlaczego? Nigdy mnie nie zapytaliście co mnie skłoniło do tego, że odeszłam od Adama. Bez żadnego pytania, wzięliście jego stronę. Wysyłanie mi zdjęć z jego nową narzeczona niczego nie wnosi, niczego nie zmieni. Jest szczęśliwy i dobrze. – tym razem zwróciła się do Malwiny - Nie wrócę do niego, i nie dlatego, że kogoś poznałam. A dlatego, że ten rozdział w moim życiu jest już zamknięty. Pieniądze też zwrócę.

- Kalina… - zaczął ojciec

- Nie. Spłacę pożyczkę, co do grosza. Nie potrzebuje waszej łaski, ani wytykania tego na spotkaniach rodzinnych. To tylko potwierdziło mnie w przekonaniu, że to był błąd. Nigdy nie powinnam tego robić, bo nie mam i tak na co liczyć. Teraz przepraszam, przejdę się, nie musicie na mnie czekać.

&&&

Nie czekała nawet, aż rodzice wstaną. Cicho zabrała swoją torbę i wyszła po prostu z domu, by wrócić do Gdańska pierwszym, porannym pociągiem. Na szczęście nie było zbyt wiele osób, spokojnie mogła oprzeć głowę o okno i odpocząć. Nie spała praktycznie całą noc, cały czas rozmyślała. Przez co teraz nie czuła się dobrze. Jej telefon rozdzwonił się po raz kolejny, szybko odrzuciła połączenie i wyciszyła telefon. Nie miała ochoty w tym momencie na rozmowę z rodzicami. Było przed dziewiątą rano, kiedy pociąg wjechał na peron w Gdańsku. Wyszła na zatłoczony peron, choć był niedzielny poranek i ruszyła wolnym krokiem w stronę wyjścia. W pewnym momencie poczuła się gorzej i to było ostatnie co pamiętała. Jak się przebudziła, zdziwiło ją jedno. Znajdowała się w jasnym pomieszczeniu, a jak tylko się podniosła poczuła ból w głowie, jak również w ręce. Dopiero po chwili zauważyła, że ma podłączoną kroplówkę. W tym momencie była bardzo zdziwiona. Nawet nie wiedziała co ma zrobić, jednak po chwili pojawiła się pielęgniarka.

- Spokojnie, bez żadnych nerwowych ruchów. – od razu się odezwała

- Co mi się stało? Dlaczego tutaj jestem?

- Zemdlała Pani na dworcu. Trochę niefortunnie, ponieważ przy schodach i dlatego boli teraz głowa. Spadła Pani ze schodów i stąd też musieliśmy włożyć kostkę w gips.

- Zemdlałam? Ale dlaczego?

- Ma Pani bardzo niski poziom żelaza we krwi, stąd uzupełniamy je kroplówką. Resztę powie i tak lekarz na obchodzie. Teraz proszę odpoczywać i nie robić gwałtownych ruchów. – tego się nie spodziewała, ani razu jeszcze nie zemdlała, a jak już to z wysokiego C

- Hej. – usłyszała męski głos, którego zdecydowanie się nie spodziewała, nawet jak zobaczyła Krystiana w drzwiach, nie wiedziała co ma zrobić -  Jak się czujesz?

- Co tu robisz? Zemdlałam przy tobie?

- Nie, tutaj akurat jest zabawna historia. – zauważył opierając się o łóżko – Zemdlałaś i nie było z tobą kontaktu, w telefonie odnaleźli kontakt awaryjny, a on należy do…

- Adama. – przerwała na co kiwnął z uśmiechem głową

- Dokładnie. Zadzwonili do niego, a jak wiadomo chłopak mieszka daleko. Do twoich rodziców tez nie ma sensu, z Poznania im by trochę zeszło. Dlatego zabawił się w stalkera. W sumie to od dawna nim jest, dość szybko połączył kropki i napisał do mnie, jak również do Jany. Ona niestety jest poza miastem, ale napisała, że szybko wpadnie jak tylko tu dotrze. Mam ją zresztą informować na bieżąco.

- Ale skąd? – dalej to do niej nie docierało

- Kilka twoich zdjęć skomentowałem, sam przecież mam jedno zdjęcie z tobą, tak samo jak ty. Jak mówiłem szybko połączył kropki. Choć przyznam szczerze, że jak usłyszałem…

- Nie martw się, to nie ciąża. – westchnęła, jak tylko zaczęła czytać o swoich dolegliwościach, od razu to jej wyskoczyło – Też tak myślałam. Jednak to tylko anemia, niedobór żelaza. Tak mówią wyniki, test był negatywny.

- Jednak, dobrze nie jest. Upadek musiał być bolesny, a do tego ta noga. Trochę posiedzisz na zwolnieniu. – dziewczyna od razu jęknęła zrezygnowana – Kalina…

- Musimy pogadać. – od razu wydusiła z siebie – Kompletnie nie wiem co się stało. Z dnia na dzień po prostu mnie zablokowałeś, wysłałeś mi takiego sms’a a i tak jesteś tutaj, czego nie rozumiem. Spędziliśmy razem noc, mimo tego, że mieliśmy być przyjaciółmi. Fakt, poranek nie należał do jednych z udanych, jednak ty się zamknąłeś w jednej bańce. Od razu uciąłeś temat, wbiłeś sobie do głowy jedną wersję i koniec. Nie dałeś mi nawet wytłumaczyć. Zachowałeś się jak jakiś…

- Szczeniak? Wiem o tym. – westchnął – Nie martw się, dotarło to po fakcie. I choć wiem, że źle zrobiłem, to dalej to ciągnąłem. A to wszystko wina tego, że złamałaś mi serce. – rzucił spuszczając głowę – Nie spodziewałem się takiej reakcji. Raczej myślałem, że po tym dasz mi ponownie szansę.

- Widzisz. Dalej nie dajesz mi dojść do słowa.

- Powinnaś odpocząć. Spadłaś w końcu ze schodów. – westchnął – Dam znać Janie, że jeszcze nie jest źle.

- Ale z ciebie tchórz. – przewróciła oczami – Nawet nie przypuszczałam, że mogę się aż tak pomylić co do ciebie.