23.

 Kalina miała rację, był tchórzem. Dalej zresztą w głowie miał jej ostatnie słowa. Chciał już zresztą jej odpowiedzieć, wytłumaczyć. Wtedy jednak pojawił się lekarz i musiał wyjść. Nie wiedział też z kim porozmawiać na ten temat. Była zresztą noc, leżał w swoim łóżku i nie mógł zasnąć. Cały czas miał przed oczami Kalinę. Strasznie za nią tęsknił i musiał to przyznać, a do tego widząc ją na szpitalnym łóżku zrobiło swoje. Prawda jest taka, że nie pomyślał nawet o tym, że dziewczyna może być w ciąży. Wrócił zresztą myślami do tamtej nocy w Poznaniu, na spokojnie przeanalizował wszystko. Błąd dotarł, dość późno. Zapalił lampkę nocną przy łóżku i przy okazji wziął do ręki telefon. Była druga nad ranem, miał nadzieję, że nie obudzi nikogo wiadomością.

„Wiem, że zapewne solidarnie trzymasz stronę Kaliny. Rozumiem to. Jednak chciałbym zaoferować swoją pomoc. Z kostką w gipsie będzie wam ciężko dostać się do mieszkania i wejść na drugie piętro. Nie muszę się nawet odzywać, potraktujcie mnie jako szofera i służącego.”

Zanim to przemyślał, wiadomość została wysłana. Miał ochotę udusić się pod poduszką, o dziwo wiadomość zwrotna przyszła dość szybko.

„Serio? Chcesz bym poległa razem z tobą?”

„Czyli jest na mnie bardzo zła.”

„Raczej bym powiedziała, że nie potrafi pogodzić się z tym, jak została potraktowana. Wasza relacja dużo dla niej znaczyła. Już na poziomie tych słodkich podchodów w postaci rozmów telefonicznych. Twoja pomoc bardzo by się nam przydała, jednak nie wiem jak ona zareaguje. A nie zamierzam zginąć od jej wzroku.”

„Jesteś jej przyjaciółką, w razie ataku to ciebie akurat oszczędzi. Naprawdę chcę pomóc.”

„Wiem o tym. Jak tylko dostałam od ciebie wiadomość, że jedziesz do szpitala wiedziałam jak to się skończy. Możecie się w końcu zdecydować, czy będziecie razem, czy też chcecie się bawić w jakieś podchody? Powoli się już gubię, kogo mam pocieszać, kogo popierać.”

„Nie chcemy byś stawała po czyjeś stronie. Choć wiem, że to ona zawsze wygra. I to rozumiem, schrzaniłem i to porządnie, zdaję sobie z tego sprawę. Gdybym mógł wszystko naprawić, cofnąć czas, zrobiłbym to.”

„Nie trzeba cofać czasu, wystarczy, że w końcu dopuścisz ją do głosu. Pozwolisz wytłumaczyć swoje rację, tak samo jak sam powiesz to, co ci się nie podoba, i dlaczego zachowujesz się czasami tak jak się zachowujesz. Nie można z dnia na dzień stać się dupkiem. Musi być jakiś powód. Jak w końcu dojdziecie do porozumienia, wtedy można myśleć o czymś więcej, niż dziecięcym związku. Porozmawiam z nią, zapytam się czy możesz pomóc. I dam znać.”

&&&

Kostka niestety bolała, tak samo jak głowa, chociaż lekarze nie mieli już żadnych przeciwwskazań do tego by ją wypuścić. Jana poinformowała dziewczynę o propozycji. Z jednej strony nie wiedziała czy to najlepszy pomysł, ale z drugiej, nie chciała też tłuc się taksówką do domu. Nie wykorzystując pośrednika, sama napisała wiadomość do Krystiana. W dniu wypisania, dokładnie słuchała co ma do przekazania lekarz. Delikatnie się podniosła o kulach i w tym samym momencie pojawił się Krystian z małym bukietem kwiatów.

- Gotowa?

- Tak. Nie marzę o niczym innym jak o swoim łóżku. – westchnęła i z jego pomocą, wolnym krokiem jakoś doszli do samochodu, usiadła na tyle i czuła jakby jechała taksówką.

- Po drodze mam gdzieś zajechać? Zatrzymać się?

- Nie trzeba, Jana zajęła się zakupami. Choć lodówka nie świeciła pustkami.

- Napisałem do Adama. – odezwał się po chwili, na co zdziwiona mu się przyjrzała – W końcu to twój kontakt, powinien wiedzieć, że z tobą wszystko ok. na jego miejscu wolałbym wiedzieć.

- Dzięki. Mam nadzieję, że nie powiadomił o niczym mojej rodziny. – westchnęła – Rozładował mi się telefon, nie mam żadnego kontaktu ze światem.

- Mam tu ładowarkę, możesz się podłączyć. – zauważył i zaraz miał w dłoni telefon dziewczyny – Wracałaś z Poznania?

- Tak. Chociaż byłoby lepiej jakbym została w Gdańsku. Spotkanie rodzinne nie przebiegło dobrze. I wiem, że w tym też jest sporo mojej winy. Ostatnio nie wiem co się dzieje, zawsze uważałam się za osobę, która wie czego chce. Ma plan na siebie, na życie.

- Jeśli masz ochotę o tym porozmawiać, to mogę zatrzymać się po jakąś kawę.

- Nie trzeba, widzę, że jesteś w pracy. – westchnęła plując sobie w brodę, że w ogóle zaczęła rozmowę

- Kalina…

W tym samym momencie rozdzwonił się telefon, westchnął tylko od razu przepraszając dziewczynę i odebrał połączenie. Szybka rozmowa z klientem, aż w końcu na spokojnie zaparkował pod kamienicą Kaliny. Szybko pomógł jej wysiąść i widząc jak bardzo się męczy z kulami pokiwał lekko rozbawiony głową. Poprawił sobie lepiej torbę na ramieniu i zanim dotknęła pierwszego schodka, zaraz miał ją w ramionach, poprawił ją sobie tylko i słyszał jak coś marudziła pod nosem, coś o tym, że jest ciężka. Spokojnie doniósł ją na drugie piętro i pod samymi drzwiami postawił do pionu. Sam otworzył mieszkanie i powoli dostosowywał je do jej potrzeb, choć musiał przyznać, że Jana sporo się napracowała. Przyniósł zresztą wszystkie przekąski i dzbanek lemoniady, który postawił przy łóżku.

- Dzięki. Jana się napracowała.

- Oj tak. Prawdziwa przyjaciółka. – uśmiechnął się – Coś jeszcze podać? Masz na coś ochotę?

- Nie, możesz uciekać do pracy. Niech inni podziwiają ten roboczy strój. – zauważyła na co się serdecznie zaśmiał – Zawsze ta wersja mi się podobała.

- Znam kilku, którzy chodzą w bluzach sportowych na spotkanie z klientem. To nie jest jednak mój styl. – zauważył podchodząc do okna, które otworzył na oścież – Kalina, chciałbym z tobą porozmawiać. Wszystko wyjaśnić, podjąć jakąkolwiek decyzję. Myślę, że przyszła w końcu pora byśmy w końcu zdecydowali. Czy chcemy ostatecznie się rozstać, czy jednak jest jakaś szansa. Jestem zmęczony tym wszystkim, tym, że kobieta którą kocham tak się ode mnie oddala.

- Nie robię tego akurat z własnej woli. To ty mnie odpychasz, uciekasz jak dziecko przed kłopotami. Kiedy poznałam cię przez telefon, wydawałeś się zupełnie inny.

- Sam nie wiem co się ze mną dzieje. Nigdy taki nie byłem, nie zachowywałem się jak jakiś gówniarz, który nigdy w życiu nie był w związku. Fakt, nigdy nie byłem w związku tak poważnym, jak ty i Adam. Swoją drogą, chłopak z wyższej półki. Jestem przy nim takim malutkim, wiejskim chłopaczkiem. Aż dziwne, że od niego odeszłaś, wygląda na tego idealnego. – w odpowiedzi dostał tylko prychnięcie – W pewnym momencie zacząłem się porównywać, do niego, jak i do własnego kuzyna. Jest mi wstyd przed tobą, jak i przed samym sobą. Masz rację odpycham cię, robię jakieś dziwne podchody, głupie błędy i nigdy tak naprawdę nie możemy cieszyć się tym co jest między nami, co mamy. Jednak nigdy nie starałem się tak o kobietę jak o ciebie. Widzisz, pół roku mi zajęło by umówić się z tobą na randkę. Już wtedy się bałem, czy jestem wystarczająco dobrym kandydatem.

- Jak to się porównywałeś? Dlaczego?

- Bo chciałem by wszystko było idealne. Byś była szczęśliwa, ze mną. A to wszystko i tak schrzaniłem. Naprawdę tego nie chciałem, dlatego też zaproponowałem wyjazd. Chciałem spędzić choć krótki urlop, z tobą. Za każdym razem jak tylko pomyślę o jakimś krótkim wypadzie, spacerze po plaży, mam w głowie tylko ciebie.

- I byłam szczęśliwa, nie potrzebowałam idealnego partnera, który sprawi, że wszystko będzie idealne. Chciałam partnera, który będzie przy mnie. Któremu nie przeszkadza to, jaka jestem. I tak było, na początku.

- Wiem o tym. Jednak ja musiałem przeciągnąć struny. Zachowywałem się jak dupek.

- Wina zawsze leży po obu stronach. – westchnęła – Choć ty uciekasz. Chciałam dać ci szanse, jednak ty od razu wziąłeś do siebie tylko jedną wypowiedź i uciekłeś do Warsu. Zaufaj mi, nie miałam ochoty rozmawiać o czymś takim w pociągu. Wolałabym na osobności, no ale wiemy jak się to skończyło. Zablokowałeś mnie. A mimo tego, byłeś pierwszy w szpitalu.

- Wiem to było idiotyczne zachowanie. Myślę, że dzieci w podstawówce tak się nie zachowują. – zauważył, na co w pokoju rozniósł się śmiech – Kalina… czy jest szansa? Wiem, proszę o kolejną. I zrozumiem wszystko. Uszanuję każdą twoją decyzję. Choć bardzo za tobą tęsknię, i jesteś kimś ważnym, niestety nie potrafię być tylko twoim przyjacielem.

- Wiem. Oboje nie potrafimy być w takiej relacji. I nie wiem Krystian… - przetarła zmęczoną twarz – Serce mówi jedno, a rozum drugie. Czuję się zmęczona tym, że nie wiem co będzie. W jednej chwili jesteśmy szczęśliwi, a w drugiej coś się sypie. Nigdy nie wiadomo w którym momencie, moje ostatnie objawy… wystraszyłam się, jak tylko zobaczyłam czego mogą dotyczyć. Zablokowałeś mnie, i gdyby się okazało, że jestem w ciąży, jakby to wszystko wyglądało? Już bez tego moje stosunki z rodziną są koszmarne.

- Co takiego się wydarzyło w Poznaniu? – usiadł bliżej Kaliny, dokładnie jej się przyglądając – I jeśli by się okazało, że jesteś w ciąży, nie uciekłbym gdzie pieprz rośnie. Wiem, że zapewne mi teraz nie wierzysz, nie dziwię się nawet, nie raz pokazałem jaki ze mnie szczeniak. Zresztą ktoś mi powiedział, że muszę w końcu ci pozwolić się wypowiedzieć.

- Dobra rada. – westchnęła – A Poznań… powiedźmy, że raczej nie jestem tam mile widziana. Choć jadąc tam zastanawiałam się nawet, czy to nie jest odpowiednia pora. Wrócić pokonanym do rodzinnego miasta. Bo już sama nie wiem tak naprawdę gdzie jest moje miejsce, gdzie będę szczęśliwa. Jak widać tutaj też nic dobrego mnie nie przywitało. – wskazała na nogę – Nie chcę podejmować decyzji w tym momencie. Potrzebuje przemyśleć to co mi powiedziałeś, na spokojnie. Jeszcze działają środki przeciwbólowe. – szepnęła i widziała, że Krystian spuszcza głowę

- No tak powinnaś odpoczywać, a ja ci tylko zawracam głowę. – podwinął bardziej rękawy koszuli, więc od razu wyczuła, że jest zakłopotany – Zresztą powinienem pojechać jeszcze do jednego klienta.

- Krystian. – westchnęła łapiąc go za dłoń – Nie uciekaj ponownie. Nie mówię nie, jednak chcę zastanowić się nad tym wszystkim. Jeśli ma nam się udać, chcę być wszystkiego pewna. Wiesz, lubiłam nasze początki, to, że się z niczym nie spieszyliśmy. Taki Krystian mi się najbardziej podobał. – zobaczyła delikatny uśmiech na jego ustach co odwzajemniła – Zamówię dobry obiad, zjesz go dziś ze mną? Wieczorem?

- Ugotuję coś. Ty możesz co najwyżej wstać do toalety. Masz odpoczywać, pamiętaj co mówił lekarz. I będzie tak jak chcesz, bez pośpiechu. – zauważył dając jej delikatnego całusa w dłoń – Pora na mnie. – będąc już przy drzwiach odwrócił się jedynie i z lekkim uśmiechem powiedział – Dziękuję i się mylisz. Gdybyś wróciła do Poznania, to na pewno nie jako pokonana osoba. Sama musisz w końcu to zauważyć.  

&&&

Po przerwie wracam z nowym rozdziałem, w tym nowym (oby) lepszym roku! Życzę wam, by 2021 był spokojnym rokiem, z dużą weną do nowych opowiadań i by w życiu prywatnym było sporo happy-endów. 

Za niski poziom przepraszam... ostatnio mam na głowie zbyt wiele (czyt. koniec roku w pracy, cotygodniowe zajęcia plus teraz egzaminy) więc pisanie spadło na tor boczny i bardzo nad tym ubolewam. Jednak zostawiam was z rozdziałem numer 23... oby kolejny był szybciej.