17.

 Podróż do Krakowa nie do końca przebiegła tak jakby chciała. Owszem, załatwiła wszystko w dziekanacie i teraz pozostało jej tylko przejść się na uniwersytet w Gdańsku. Tylko oprócz tego wróciła do stolicy Pomorza z okropną grypą. Nie była w stanie nawet nic mówić, rozłożyło ją i to porządnie. Jedyne o czym marzyła to o śnie, najlepiej przez cały tydzień. Parzyła sobie właśnie herbatę, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Nie tego się spodziewała, właściwie nikogo się nie spodziewała. Poprawiła jednak sweter na ramieniu i wolnym krokiem podeszła zobaczyć kto to. Widząc znajomą twarz, otworzyła drzwi i zdziwiona przyglądała się Janie. Ta jakby nigdy nic weszła do środka, od razu kierując się w stronę kuchni.

- Nie stój tak w drzwiach, tylko lepiej wracaj do łóżka.

- Co ty tu robisz? – szepnęła przychodząc do kuchni

- Ale się załatwiłaś. Mam dla ciebie rosół, tylko trzeba go podgrzać, i na twoje pytanie odpowiem tylko tyle. Postanowiłam cię odwiedzić.

- Nie powinnaś pracować? – spojrzała na zegar wiszący w kuchni, który wskazywał dopiero południe

- Powinnam, stąd mam dzisiaj pracę zdalną. A teraz w końcu jest pora na lunch. – zaśmiała się – Wracaj do łóżka, podgrzeje tylko rosół i ci zaraz przyniosę.

Kalina nie miała sił nawet protestować, zresztą nie mogła nawet powiedzieć głośno to co myśli. Wróciła do łóżka, i zakopała się po same uszy w pościeli. Nie musiała nawet długo czekać na Jane, przyszła po chwili z miseczką, musiała przyznać, że od dawna nie jadła tak dobrej zupy.

- A swoją drogą załatwiłaś wszystko? Nie musisz mówić, wystarczy kiwnięcie głową. – dalej jedząc makaron kiwnęła głową – To dobrze. Przynajmniej jakiś plus, na początku chciałam powiedzieć, że sobie odpoczniesz, jednak tak patrząc na ciebie to raczej tak nie będzie. A i Krystian też wie, że jesteś chora. Twoja zastępczyni niestety go o tym poinformowała, więc zapewne twój przyjaciel tez wpadnie.

- Dobrze, że wpadłaś ty. – mimo złego samopoczucia się uśmiechnęła – Chociaż, on też dobrze gotuje i w dodatku piecze. Mógłby coś dobrego przynieść.

- Widzę, że mimo tego siły ci wracają. Ale nie wyglądasz korzystnie, powiedziałabym nawet, ze wyglądasz jakby przejechał po tobie jakiś czołg. Nie wiem co robiłaś, ani z kim szalałaś w tym pociągu. – widząc jedynie zmarszczone brwi dziewczyny głośno się zaśmiała – Ok, rozumiem. Ty byś wolała szaleć, ale tylko z jednym panem.

- Daj spokój, jest moim przyjacielem.

- Ale ja nic nie mówię. A swoją drogą, jak wyzdrowiejesz to poszłabyś ze mną na trampoliny? Widzisz poznałam kogoś, na razie to początki, jednak jest bardzo sympatycznie i miło. Tylko, że ona jest bardziej aktywna niż ja. Chodzi na skałki, trampoliny i jeździ na rolkach. A ja? Czym się mogę pochwalić? Że siedzę non stop przed komputerem? Stąd zamierzam się zmienić pod tym względem, ale nie mam do końca z kim pójść. Znaczy się, ona mnie zaprosiła na trampoliny, ale sama rozumiesz, nie mogę się zbłaźnić, więc zabieram ciebie. Zobaczymy co i jak, i na randce nie będę wyglądać jak ta sierota. Tobie tez się przyda trochę ruchu i kto wie, może kogoś poznasz? Nie możesz trwać w tej próżni. Albo znajdziesz sobie kogoś nowego, albo przestań bawić się w bycie przyjaciółką Krystiana. To wam nie wyjdzie. Nie masz sił, więc mnie nie wyrzucisz i mogę mówić co chcę. Zanim sama to zrozumiesz, pójdziesz ze mną na trampoliny.

- Dlaczego ma nam nie wyjść? – szepnęła kładąc się wygodnie na poduszce

- Sama zobaczysz. A i mam nadzieję, że masz jakieś dresy? Tam trzeba być ubranym wygodnie. Jeśli nie, to chętnie wybiorę się na zakupy, sama muszę sobie kupić coś nowego. Ale ty sobie tutaj odpoczywaj, ja tylko ogarnę po obiedzie i odwiedzę cię wieczorem. Przyniosę coś dobrego.

Kalina nie miała sił nawet się sprzeciwiać, po prostu zamknęła ozy, które ją piekły coraz bardziej i zanim Jana wyszła z jej mieszkania, zasnęła. Tego właśnie potrzebowała, zwłaszcza po tak dobrym rosole. Jak tylko się przebudziła, chcąc nie chcąc wstała z łóżka, zasłoniła żaluzję i ponownie ruszyła do kuchni, by zaparzyć sobie ciepłej herbaty i wziąć kolejną dawkę leków. Szykowała wszystko, kiedy usłyszała ponownie dzwonek do drzwi. Wiedziała, ze to Jana, dlatego od razu nie patrząc kto to, otworzyła drzwi i w tym momencie stała nie przed przyjaciółką, ale Krystianem i Janą. Oboje mieli torby i nie do końca wiedziała o co chodzi.

- Cóż, jak mi się wydaje oboje chyba wpadliśmy na ten sam pomysł i przynieśliśmy ci kolację. – zauważył Krystian

- Nie martw się, ona i tak ci nie odpowie. Nie może mówić. – zauważyła Jana wchodząc do środka jakby nigdy nic – I powinna leżeć w łóżku, więc wchodź i czuj się jak u siebie. – Kalina jedynie otworzyła szerzej drzwi i sama delikatnie uśmiechnęła do chłopaka

- Nie możesz mówić? – nim się w ogóle ogarnęła poczuła jego dłoń na swoim czole – Na szczęście nie masz gorączki. Choć oczy mogą o tym świadczyć, masz je strasznie szkliste. Jakbyś płakała.

- Niedawno wstałam. – szepnęła – Co tu robisz? Bo Jana to się zapowiedziała.

- Mówiłem. Zadzwoniłem dzisiaj do ciebie, ale odebrała inna dziewczyna i mi powiedziała, że moja ulubiona recepcjonistka jest na zwolnieniu lekarskim. Stąd wpadłem w odwiedziny. I tak jakby mam również obiad, ale widzę, że nie tylko ja cię dokarmiam.

- Cóż jesteśmy we trójkę. Zawsze dodatkowa porcja się przyda, bo mam nadzieję, że zjesz z nami. – odezwała się Jana – A ty, wracaj do łóżka. Wszystko przygotujemy.

Kalina westchnęła jedynie i wróciła się do sypialni, gdzie tylko zarzuciła na siebie coś innego, niż krótka piżama i opatulona kołdrą usiadła na kanapie w salonie, gdzie po chwili zjawiła się para z kuchni, ze sobą mieli talerze jak również picie. nie chciała faworyzować kogokolwiek, więc postarała się zjeść wszystkiego po trochu. Choć nie do końca miała ochotę, jak również nie czuła wszystkim smaków, to musiała przyznać, że oboje wiedzieli co robią.

- Muszę przyznać, że Kalina miała rację. Dobrze gotujesz.

- Jeszcze nie spróbowałaś moich babeczek, nimi potrafię stopić każdy sopel na sercu. – zaśmiał się – Ale gdzie ty się tak zaprawiłaś?

- Podrywała zapewne jakiegoś chłopaka w pociągu. – rzuciła poruszając charakterystycznie brwiami – Stąd tak bardzo straciła głos. Jak dobrze wiemy droga z Krakowa do Gdańska trochę trwa, sporo można sobie pogadać.

- W sumie nie zdziwiłbym się. Kalina jest bardzo ładna i gdybym jechał z nią pociągiem przez całą trasę, to też bym zagadał. W sumie do ciebie też bym zagadał. – uśmiechnął się delikatnie

- A ja bym musiała cię odrzucić, choć kto wie. – puściła mu oczko – Zawsze można spróbować.

- Czy mi się wydaje, czy ty ze mnie śmieszkujesz? Jeśli tak, to nie ładnie. – pokiwał jej palcem, choć na ustach widniał uśmiech

- Spokojnie, bardziej bym poderwała ja niż ciebie. – wskazała na Kalinę zbierając naczynia – A zresztą już mam kogoś na oku, i herbaty?

- Poproszę. – szepnęła dziewczyna – Cieszę się, że mnie odwiedziliście.

- Daj spokój. – machnął ręką – Chociaż tak patrząc na ciebie, to powinnaś jak nic się nas pozbyć i zakopać pod kołdrę, ale w łóżku. Kto by pomyślał, że z Krakowa przywieziesz taką grypę. Mam nadzieję, że jednak wszystko załatwiłaś? – ponownie jak w przypadku Jany kiwnęła twierdząco głową – To dobrze. Tak się martwiłaś, że nie uda ci się zdążyć, a jednak wszystko idzie ku lepszemu. Choroba minie i będziesz jak nowo narodzona. Będę opowiadał, że koleguje się ze studentką. Wiesz jak mnie to odmłodzi?

- Ciebie? Da się bardziej? Wyglądasz jak chłopiec z gimnazjum. – zauważyła Jana wchodząc do salonu z kubkiem – Proszę. Krystian dobrze prawi, pora jednak iść. Jak cos to pisz, chętnie ci pomożemy, we wszystkim. A teraz powinnaś jednak odpocząć. Na jutro został ci obiad, jedna porcja więc nie będziesz biedna umierać z głodu. Zapas herbat też masz, więc przynajmniej tym możesz się rozgrzewać. A teraz zbieraj się, słyszałam, ze masz samochód więc mnie odwieziesz do domu.

- Tak jest mamusiu. – zaśmiał się – Pamiętaj, jakby co to pisz. Teraz mam luźniejszy czas i jestem w mieście.

Kalina jedynie kiwnęła głową i pożegnała się z dwójką, przy okazji zamykając drzwi za nimi i z herbatą ruszyła do łóżka. Miała nadzieję, że jednak szybko jej się polepszy, co jak co, ale wolałaby uczestniczyć w rozmowie niż tylko kiwać głowa. W dodatku miała ogromną ochotę iść na trampoliny, zasmakować czegoś nowego.

&&&

Krótko i nie powiedziałabym, że jestem zadowolona z tego rozdziału... dopadła mnie jakaś blokada, nie mogłam nic napisać - prawda jest taka, że ten rozdział powolutku pisałam przez ostatnie 3 tygodnie! Aż za dziwne to jak na mnie, więc mam nadzieję, że to tylko chwilowe...