15.

 Krystian czuł się jak jakiś zdrajca, już dwa razy odmawiał Hani, zawsze miał jakąś wymówkę by spotkać się z nimi na kolacji, z czego nie była zadowolona. Doskonale to wiedział. Aby wszystko wyjaśnić musiał zrobić jedno, dlatego napisał wiadomość do kuzyna, umówił się z nim na neutralnym gruncie. Siedział na ławce, czekając na Kacpra, który mógł wyrwać się w porze lunchu, choć jak go zobaczył idącego z uśmieszkiem był wściekły. Wziął głębszy wdech i zaraz siedział obok niego.

- Co jest kuzynku? Spotykasz się tak w parku? – zaśmiał się – Chętnie bym coś zjadł.

- Byłeś w pracy czy wracasz od kolejnej laski? – mruknął bawiąc się dłońmi

- Powiedziała ci. – westchnął siadając wygodnie – Odważna.

- Kuźwa Kacper. – aż wstał z miejsca – Jak możesz być takim gnojkiem? Hania jest twoją żoną, staracie się o dziecko?! Jak możesz zdradzać ją z innymi?

- Cóż, to one są łatwe. – wzruszył ramionami, przez co miał ochotę mu przywalić – Słuchaj, poznałem ją przypadkiem, w klubie. To ona do mnie zadzwoniła, nie ja do niej. Sama tego chciała.

- Jesteś świnią, wiesz o tym? Przejedziesz się na tym kiedyś. Zresztą, powinieneś pomyśleć, do jasnej cholery idziecie do kliniki! Hania chce być matka i co? Zostanie sama, przecież ona od ciebie odejdzie jak tylko się dowie! Warte to jest? Warto stracić to wszystko, kobietę którą kochasz, jest tą jedyną dla jakiegoś numerka?

- Brzmisz jakbyś nie zaliczył Kaliny. A niezła z niej suczka, więc powiem, że masz co żałować. Kuźwa, Krystek! Pogrzało cię?! – złapał się za nos

- Nigdy, przenigdy nie mów czegoś takiego o Kalinie, ani o jakiekolwiek kobiecie! Wykorzystujesz swój urok osobisty i pozycje.

- Nie rozumiem o co ci chodzi! Jesteś wściekły za to, że zdradziłem Hankę, czy o to, że posunąłem twoją dziewczynę?

- Jestem wściekły o wszystko. Odezwę się jak mi przejdzie.

&&&

Dziewczyny siedziały na recepcji, śmiejąc się z przygody jaką miała Jana, przy okazji umawiając się na babski wieczór. Tego właśnie potrzebowała. Telefon ponownie dał o sobie znać, więc ze śmiechem wzięła głębszy wdech i odebrała mówiąc standardowe powitanie.

- Dzień dobry, mam do sprzedania książkę. Tytuł tej książki brzmi „Przepraszam.”. – usłyszała i aż zastygła, doskonale wiedziała kto to – Zanim się odłączysz, wysłuchaj mnie.

- Jestem w pracy. – mruknęła siadając prosto

- Rozumiem. Proszę cię, spotkajmy się. Porozmawiajmy na spokojnie. – nie wiedziała kompletnie co zrobić, po prostu tak siedziała i milczała – Tylko rozmowa, proszę. Spotkajmy się dzisiaj, w restauracji po twojej pracy. Tej samej, w której byliśmy na pierwszej randce.

Nie zdążyła nawet odpowiedzieć, Krystian po prostu się wyłączył. Teraz miała niezłą zagwozdkę, jechać do restauracji, porozmawiać z nim. Czy może to wszystko olać. Prawda jest taka, że do końca dnia nie mogła się na niczym innym skupić, choć bardzo chciała. Wyjście z pracy przeciągała jak najdłużej, nawet w drodze zmieniała zdanie co chwilę, choć kiedy zjawiła się pod restauracją wzięła głębszy wdech. Nie była pewna, czy to dobry pomysł. Weszła jedynie do środka i jak się okazało, Krystian już był na miejscu. Tym razem się nie spóźnił. Podeszła do niego, i delikatnie się uśmiechnęła, kiedy chłopak szybko wstał z miejsca, i podskoczył do niej, by tylko odsunąć krzesło. Usiadła przy stoliku i prawda była taka, że nie do końca wiedziała jak ma się zachować. Czekała na pierwszy krok chłopaka, najpierw zamówili jedzenie i picie.

- Chciałbym cię przeprosić. Moja reakcja była wyolbrzymiona. – Kalina jedynie przyjrzała się chłopakowi dokładnie – Rozmawiałem z nim. Skupiłem się na tym, że to twoja wina. A prawda jest taka, że to on jest świnią. Zrobił takie świństwo Hani. Której swoją drogą nie jestem w stanie nic powiedzieć. Nie mam serca. – westchnął przecierając twarz dłonią – Kalina, tęsknie za tobą. To prawda, nie wiedziałaś o tym, że jesteśmy rodziną i działo się to wszystko tak naprawdę przed tym jak się poznaliśmy.

- Znaliśmy się od dawna. – zauważyła

- Przez telefon, nie widzieliśmy się. A to jednak robi różnicę. Między nami tak naprawdę zaczęło się po tym jak poznałaś Kacpra.

- Dokładnie, i nie chcę stawać między wami. – westchnęła – Jesteście rodziną. Ja tylko zwykłą dziewczyną, którą poznałeś przez telefon, zupełnie przypadkiem.

- Nawet tak nie mów. Doskonale wiesz, że nie jesteś zwykłą dziewczyną, zwykła dziewczyna nie oczarowałaby mnie głosem. – zauważył i sam odwzajemnił uśmiech – Proszę cię, czy jest jakakolwiek szansa? Naprawdę za tobą tęsknię.

Kelner przyniósł ich zamówienie, więc na tym się skupili. Kalina cały czas zastanawiała się co ma odpowiedzieć, dotarło do niej, że również tęskniła za chłopakiem i to nawet bardzo. Po zjedzonej kolacji zwolnili jednak stolik i ruszyli spacerem w stronę przystanku autobusowego. Kalina całą drogę walczyła z samą sobą, analizowała szybko wszystkie za i przeciw. Wzięła głębszy wdech, i bez słowa zatrzymała się przed nim, widziała jego zdziwiony wzrok.

- Również za tobą tęsknię i nie będę temu nawet zaprzeczać. – na ustach Krystiana od razu pojawił się szeroki uśmiech – Jednak chciałabym, ja… potrzebuje czasu. Myślę, że przez pewien czas muszę skupić się jednak na sobie, a nie na nowych związkach. Sama muszę wszystko wyprostować, ogarnąć. Przestać się bać, że pewnego dnia po prostu znikniesz. – szepnęła i widziała jak z jego ust znika uśmiech – Ktoś mi kiedyś powiedział, że jeśli jest nam coś pisane to się to wydarzy. Nie mówię w tym momencie żegnaj na zawsze. Mimo wszystko chciałabym mieć w tobie przyjaciela.

- Nie takiej odpowiedzi się w sumie spodziewałem.

- Nie mówię żegnaj.

- Ale wrzuciłaś mnie do friendzone. – westchnął

- Wcale nie, zresztą to brzmi bardzo groźnie. Chodzi mi raczej o to, że jest dla mnie za wcześnie by podejmować jakiekolwiek decyzje. Po prostu mam zbyt wiele na głowie, zbyt wiele spraw do wyprostowania. Jednak dalej chciałabym mieć z tobą kontakt, jeśli faktycznie myślisz tak jak mówisz, że tęsknisz, że to, ze spałam z twoim kuzynem jednak na ciebie nie wypływa, między nami nic się nie zmieni. Jeśli miałabym być z tobą, chciałabym byś był również moim przyjacielem. Potrzebuje jednak czasu.

- Rozumiem i przepraszam. – wziął głębszy wdech – Nigdy nikt nie dał mi kosza. Nawet jeśli przepraszałem za swoje szczeniackie zachowanie. Jednak masz rację, oprócz za byciem z tobą jako chłopak, również tęsknie za tymi przyziemnymi momentami, jak nawet zwykły telefon. Zawsze koisz nerwy. Na czym ma polegać nasza przyjaźń?

- Na tym na czym polega. Jeśli będziesz potrzebował kompana na spacer, kolację zawsze możemy się spotkać. Jeśli masz kiepski dzień i potrzebujesz się wygadać, możesz zadzwonić. Po prostu zachowujmy się normalnie, bez seksu i czułości.

- Czyli będę mógł pojechać z tobą do Poznania jako przyjaciel oczywiście, by pojeździć na torze. Albo będę miał ochotę zabrać cię na spacer po plaży, to mogę dzwonić?

- Oczywiście. – uśmiechnęła się – Wiem, że nie będzie zapewne łatwo, na początku się przestawić. Jednak…

- Najpierw zaczęliśmy od bycia znajomymi. Wszystko inne przyszło później. Jeśli jest szansa, że nie skreślisz mnie na zawsze i nie uciekniesz do domu, podejmę się wyzwania. Wcześniej zachowałem się jak młokos, pora byś poznała dojrzałego Krystiana. – w tym samym momencie zaczął padać deszcz na co westchnął - Akurat w taką pogodę musiał mi nawalić samochód. Może zamówimy taksówkę?

- Nie trzeba, za pięć minut podjedzie mój autobus, na swój musisz poczekać dwie minuty dłużej.

- Dobrze, że nie jest na odwrót. Mogę marznąć. - Kalina zerknęła na tablicę, choć nie musiała. Widziała w oddali, że jej autobus się zbliża do przystanku. Delikatnie go jedynie przytuliła co sam odwzajemnił

- Przynajmniej przez chwilę będzie ci cieplej. – zauważyła z delikatnym uśmiechem – Z nim też porozmawiaj, to twój kuzyn.

Szybko ruszyła w stronę autobusu, i widziała jak chłopak jedynie jej macha na pożegnanie. Oparła się o rurkę i dalej analizowała spotkanie z chłopakiem. Na chwilę obecną uważała, że podjęła dobrą decyzję, co ma być to będzie, tak samo również odpisała Janie, na pytanie jak przebiegło spotkanie. Telefon kolejny raz się odezwał, myślała, że to przyjaciółka jej odpisała, ale jednak na wyświetlaczu pojawiła się inna nazwa.

„Dziękuję za dzisiaj i nie powiedziałem ci, że jeśli również będziesz potrzebowała chwili by się komuś wygadać, albo po prostu posiedzieć w ciszy. To jestem tutaj, zawsze do twojej dyspozycji.”

&&&

Cóż... rozdział jest jaki jest, nie do końca jestem z niego zadowolona, jednak nic więcej z siebie w tym momencie nie wycisnę. Także czekam na wasze opinie...