7.

Siedząc w pociągu, w relacji Gdańsk – Poznań miała aż migrenę. Ochota Kaliny na powrót do domu, choć na weekend była równa zeru. Najchętniej by wymyśliła jakąś wymówkę, jednak Jana uważała, że konfrontacja ze wszystkimi to najlepsze rozwiązanie. Ona zaś nie była tego taka pewna, nie miała odwagi stanąć przed Adamem. Już w głowie słyszała te komentarze od ciotek, te same słyszała zresztą podczas świąt. Nikt nie rozumiał jej działania i jak dla nich, ślub się zapewne odbędzie, w końcu Kalina Tomaszewska nie może zhańbić aż tak rodziny. Słuchała swojej ulubionej muzyki w słuchawkach, kiedy przychodzące powiadomienie ściszyło jej ulubiony moment. Spojrzała na wyświetlacz i na przeczytanie imienia się uśmiechnęła. Krystian przypomniał się z rogalem. Prawda jest taka, ze już kompletnie o tym zapomniała. A do tego coraz bardziej podobała jej się ta relacja, powrót do randkowania a do tego do normalnej relacji. Mimochodem dotknęła ust, przypominając sobie jak delikatnie muskał je swoimi. Pociąg jednak zatrzymał się na jej stacji docelowej, wzięła głębszy wdech i wysiadła szukając swojego szwagra w tłumie. Zobaczyła go jak czytał rozkład, choć jakoś nie mogła go sobie wyobrazić w pociągu, zawsze woził się najlepszymi samochodami. Zresztą jak tylko znalazła się na parkingu zobaczyła kolejny nowy dodatek. Przewróciła dyskretnie oczami i jakby nic wsiadła do środka. Droga dłużyła im się niesamowicie, oczywiście wypytał co słychać u szwagierki, jak również Kalina nie była dłużna. Zatrzymał się w końcu pod kamienicą i nawet zaniósł jej walizkę na górę, gdzie już w progu czekała na nich mama. Wyjątkowo przytuliła córkę czym ją mocno zaskoczyła, nigdy nie była taka wylewna. Zaraz zresztą przywitała się z ojcem, i spokojnie mogła usiąść w ulubionym fotelu z kubkiem kawy. Na szczęście w Warsie zamówiła sobie jakaś kanapkę, więc w tym momencie nie była głodna.

- Malwina prosiła, byśmy przyjechali o szesnastej. Na szczęście zamówiła sobie ekipę, która organizuje urodziny, inaczej byłoby dużo zachodu. – odezwała się na co Kalina kiwnęła jedynie głową – Masz jakieś plany? Umówiłaś się z kimś?

- Nie. Przejdę się na spacer. Właściwe to przyjechałam tu na urodziny.

- Kiedy wracasz do Gdańska? – odezwał się do tej pory milczący ojciec więc odpowiedziała, że ma poranny pociąg – Szkoda, myślałem, że zostaniesz na dłużej.

- Musze być w poniedziałek w pracy, wolę trzymać urlop na cieplejsze dni. – uśmiechnęła się i oczywiście dostała pytanie gdzie zamierza go spędzić – Jeszcze nie wiem, kuszą mnie Kaszuby. Chciałabym bardziej poznać bliskie otoczenie.

- Malwina z Emiliem planują w tym roku pojechać do Grecji. Pokazać małemu historię naszej demokracji.

Z podekscytowaniem odezwała się mama i to by było na tyle jeśli chodzi o rozmowę na temat życia Kaliny, zawsze tak było. Ciekawsze zawsze było życie starszej córki. Z ulgą odetchnęła, kiedy rodzice poszli już spać, a ona sama mogła w końcu położyć się w swoim łóżku. W sobotę czuła ogromny niepokój, aż ją nerwy nosiły. Nie wiedziała czego tak naprawdę się spodziewać, wraz z rodzicami zjawiła się punktualnie i najchętniej wtopiła się w ścianę. Była niewidoczna. Jednak ciotki tak łatwo nie dały się zmylić, zresztą Malwina sama przywitała się z siostrą, choć Kalina dobrze wiedziała, że jak tylko zostaną same choć na chwilę, ta zaraz skomentuje jej ubiór, bądź zachowanie. Kala jedynie uśmiechała się i chciała uniknąć spotkania z Adamem, na którego niestety wpadła zaraz po wyjściu z toalety. Nie wiedziała jak się zachować, po prostu stała i patrzyła na chłopaka. W końcu się ocknęła i cicho przywitała. Adam jedynie burknął coś pod nosem i zostawił Kalinę samą w przedpokoju. Po prostu ja wyminął. Zawsze to coś, podczas ostatniego spotkania, ją ignorował. Z tych wszystkich rozmów o wszystkim i o niczym, przyjaźni jaką mieli sobą, nie zostało jak widać nic. Choć chciała go zrozumieć, nie potrafiła. Minęło sporo czasu, powoli każde z nich układa sobie życie na nowo, to chyba była już odpowiednia pora do tego, by w końcu zacząć zachowywać się jak na dorosłych przystało. Ich losy jak widać miały się zawsze ze sobą spotykać. W końcu był kimś ważnym w tej rodzinie, był ojcem chrzestnym jej bratanka. Przynajmniej przez następne lata i rodzinne okazje będzie musiał ją widywać. Choć relacje z rodziną nie należały do tych najlepszych, jak na razie nie zapowiadało się, by miała zostać wydziedziczona, czy też wykreślona z ważnych imprez. Siedziała w kącie popijając wino, kiedy usłyszała dzwonek swojego telefonu. Zdziwiona spojrzała na nadawcę i zaraz zaśmiała, czym wzbudziła zainteresowanie. Szukając w tym deski ratunku szybko uciekła do kuchni wybierając numer do chłopaka. Jeden sygnał, drugi i trzeci. Czekała, aż odbierze, w końcu musiała odpowiedzieć na pytanie: „tajska czy francuska kuchnia”. W końcu usłyszała te wesołe przywitanie.

- Prawda jest taka, że jestem prostą dziewczyną, którą zadowolisz raczej klasycznym schabowym niż patrzącymi na mnie owocami morza, bądź ślimakami, które swoją drogą w dzieciństwie maltretowałam. Taka o, prosta i wiejska babka. – oparła się o szafkę w kuchni by nie przeszkadzać kelnerom

- Ty? Prosta, wiejska babka? – zaśmiał się głośno – Od urodzenia mieszkasz w wielkim mieście. W którym zapewne teraz brylujesz.

- Na stypie jest weselej. – mruknęła, na co od razu dostała pytanie, czy jest aż tak źle – Mój prezent trafił gdzieś na kupkę, sprzedamy to albo oddamy biednym. A do tego moje życie jest zbyt nudne by o nim opowiadać. Wolałabym mieć taką spokojną sobotę jak ty, na zakupach. Swoją drogą nie musisz się tak popisywać.

- Spokojnie, nie uraczę cię niczym żywym. – usłyszała przyciszone słowa – Poproszę dwie piersi z indyka, polędwice wołową i mięso gulaszowe. Tak pół kilo. – tym razem już dokładnie słyszała głos chłopaka – Moje plany się zmieniły, i w tym tygodniu będę blisko domu, a co za tym idzie mogę zapełnić lodówkę i zaprosić cię na kolacje.

- Rozumiem, w takim razie nie będę ci przeszkadzać. Jeszcze na ciebie będą krzywo patrzeć, że podczas zakupów rozmawiasz przez telefon. – od razu usłyszała, że nie przeszkadza – Swoją drogą, chętnie zjem gulasz, tylko poproszę o dobrze doprawione i dogotowane mięso. Nie jadam niczego surowego i krwistego. Sama za to przyniosę wino.

- Dobrze, możesz przynieść wino. Deserem też się zajmę. – w tym momencie była naprawdę pod wrażeniem – I pamiętaj, nie przeszkadzasz. Właściwie to cieszę się, jak dzwonisz a nie odpisujesz. Uwielbiam twój głos. – Kalina poczuła ciepło na policzkach i rzuciła tylko, że czaruje, choć w głębi serca cieszyła się, ze nie ma go przy niej, od razu by zauważył jak się rumieni – O której wracasz?

- W Gdańsku będę o dziewiątej wieczorem. Tato namówił mnie, bym została i pojechała późniejszym. Choć w planie miałam poranny. Dlaczego pytasz?

- Wybierz ten wieczorny. Zresztą zamówiłaś sobie w taki sposób taksówkę. – w tym momencie stała w szoku – Nie będziesz po długiej podróży tłuc się jeszcze autobusem, po ciemku. Odbiorę cię z dworca. – już miała się odezwać, kiedy usłyszała przerywany sygnał, zdziwiona spojrzała na wyświetlacz

- Stało się coś? – podniosła głowę, jej oczom ukazała się Malwina – Nie zachowuj się dziecinnie i nie chowaj się w kuchni. Tutaj niektórzy pracują.

- Nie chowam się, rozmawiałam przez telefon. – przewróciła dyskretnie oczami – Jako nastolatka pracowałam jako kelnerka, więc zawsze mogę dorobić u ciebie.

- Potrzebujesz pożyczki? Mówiłam zresztą, że Gdańsk to zły pomysł. – od razu zaczynała swoja starą śpiewkę

- Nie, mam się dobrze. Wynajęłam mieszkanie tylko dla siebie, w pracy dostałam podwyżkę. Może nie żyję na twoim poziomie, ale żyje. Przed nikim się nie chowam.

Wyminęła zresztą Malwinę i z głową podniesiono wysoko weszła do pokoju. Widziała jak mama rozmawia z Adamem, zachowywała się tak jakby nic się nie stało. Jakby dalej byli szczęśliwą parą. W tym momencie miała ochotę się głośno zaśmiać i po prostu wyjść, wrócić do Gdańska. Poczuła jednak czyjąś dłoń na ramieniu i zaraz zobaczyła ojca. Szepnął tylko, by się nie przejmowała, tylko machnęła ręką na to wszystko. W odpowiedzi dostał jedynie uśmiech, w tym momencie przypomniała sobie, że nie bardzo wiedziała, gdzie może teraz dostać rogala. Ojciec zdziwiony na nią spojrzał, ale powiedziała prawdę, że to dla Krystiana. Chłopaka, którego poznała. Chcąc nie chcąc musiała opowiedzieć trochę o nim i widziała uśmiech ojca, który swoją drogą powiedział, że ją zawiezie na dworzec i do kawiarni, gdzie dostanie zawsze świeże rogale. Impreza urodzinowa zakończyła się sukcesem, choć Kalina się nie cieszyła, przed nią jeszcze rodzinny, niedzielny obiad. Powoli grzebała w talerzu i słuchała rozmów. Powinna być zazdrosna, oni mieli takie obiady codziennie, a i tak nie mogli się nagadać. Kalina zaś przyjechała trzeci raz od kiedy mieszka w Gdańsku i była bardziej traktowana jak powietrze. Dla dziewczyny zaś było to jak wybawienie, przynajmniej nie musiała znosić komentarzy pod swoim adresem. Choć prawda jest taka, że nie czuła zazdrości, bardziej odczuwała żal. Kiedyś mogła rozmawiać z mamą i Malwiną o wszystkim. Były normalną rodziną, wszystko zaś się zmieniło jak najmłodsza latorośl, postanowiła wyjechać do Krakowa. Miała osiemnaście lat, a już zamierzała rozpocząć studia daleko od domu i w dodatku zamieszkać z chłopakiem. To był dla nich szok i od tej pory wszystko powoli się sypało jak domek z kart. Przyjrzała się mamie, i wtedy z rozmyślań wyrwał ją głos Malwiny.

- Kalina wczoraj mówiła, że dostała podwyżkę i zmieniła miejsce zamieszkania.

- Kochanie nie możesz od tak zmieniać miejsc zamieszkania. – westchnęła mama – Podwyżka nie oznacza, że nagle będzie cię na wszystko stać.

- Dziękuje, doskonale zdaje sobie z tego sprawę, nie jestem dzieckiem błądzącym we mgle. – mruknęła i słyszała prychnięcie kotek – Zmieniłam miejsce zamieszkania, ponieważ chciałam w końcu mieć spokój. Znalazłam coś dla siebie w dobrej cenie, do pracy mam bliżej. Na wasze pytanie, u mnie wszystko ok.

- Nie brzmisz tak. – zauważyła Malwina

- Kalina tak nie brzmi, bo już by chciała być w Gdańsku, gdzie czeka na nią chłopak. – odezwał się do tej pory milczący ojciec i w tym samym momencie dziewczyna poczuła się jakby bomba atomowa spadła na nią, wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na dziewczynę – Więc nie dokuczajcie jej, jeśli mówi, ze w Gdańsku jest jej dobrze, to tak jest.

- Chłopaka? Myślałam, że…

- Mamo. – wzięła głębszy wdech – Adam i ja to skończona historia. Porzuciłam go w dniu naszego ślubu. Zresztą twój ukochany zięć już od dawna jest w związku. – od razu widziała, że o tym nie wiedziała – Mi zajęło trochę więcej czasu, aby w ogóle się z kimś umówić. Mam się dobrze, nie ma powodu do zmartwień.

Widziała, że nie przekonała nikogo tym, jednak co ona mogła? W myślach zaś odliczała czas, już wolałaby być w drodze, w końcu ruszyła z ojcem, najpierw do kawiarni, gdzie udało jej się dostać rogala i po tym na dworzec. Miała wsiadać już do pociągu, kiedy poczuła ramiona ojca, które ją przytuliły i ciche przepraszam. Zdziwiona spojrzała na niego, ale zaraz rzucił, aby się niczym nie przejmowała i pozdrowiła chłopaka. Od razu skojarzyła fakty, i tylko uśmiechnęła. Usiadła na swoim miejscu i prawda jest taka, że już chciałaby być w domu. Przez całą drogę rozmyślała i starała się znaleźć w sobie choć trochę lepszy humor. Jak tylko pociąg wjechał na peron, wzięła głębszy wdech i powoli kierowała się w stronę wyjścia. Rozejrzała się delikatnie i od razu zauważyła Krystiana, stał przy tablicy z uśmiechem, którego szybko odwzajemniła. Jak tylko podeszła do niego, dostała buziaka w policzek i przy okazji ściągnął z niej torbę, którą zaraz zawiesił sobie na ramieniu. Na peronie był tłok, dlatego w ciszy ruszyli w stronę parkingu. Musiała przyznać, że była mu wdzięczna, jak tylko znaleźli się na świeżym powietrzu, poczuła mroźny wiatr, który aż mroził ją od środka. Szybko znaleźli się w samochodzie, gdzie chłopak włączył ogrzewanie. Kalina podała mu adres, pod który ma się kierować jak również wręczyła mu rogala. Z uśmiechem podziękował za prezent i delikatnie odłożył go na tylne siedzenie, przy okazji zabezpieczając go przed upadkiem. Choć był skupiony na drodze, to powoli wyciągał z niej informacje, i nawet sama nie wiedziała, w którym momencie po prostu mu się zwierzyła. Czuła jednak, że musiała z kimś porozmawiać. Inaczej jej głowa by wybuchła od natłoku myśli. Ja tylko dojechali to już chciała wysiąść, ale chłopak ją zatrzymał.

- Nie przejmuj się. Wiem, że nie jest łatwo być w takiej sytuacji w jakiej się znajdujesz, ale najważniejsze jest to, że się podniosłaś i dajesz sobie radę. Twoja rodzina powinna cię wspierać, nawet na odległość. – czułam, że gdyby znał całą prawdę nie byłby tego samego zdania – Teraz odwiozłem damę do domu, i wiem, że jest bezpieczna. – uśmiechnął się na koniec

- Dziękuję bardzo. Zapewne będziesz czekać, aż wejdę do środka? – przyjrzała mu się

- Oczywiście. I widzimy się w czwartek? Przez dwa dni będę w Koszalinie, ale później już wracam i na jakiś czas będę w domu jak już wspominałem.

- Pasuje. Jedź ostrożnie. – nachyliła się nad nim by dać mu buziaka w policzek, jednak chłopak w tym samym momencie odwrócił głowę i w taki sposób ich usta się spotkały – Mam nadzieję, że rogal będzie smakować.

Skradła mu jeszcze jeden całus i po prostu wysiadła z samochodu, przy okazji wyciągając z tylnego siedzenia swoją torbę. Ruszyła do mieszkania, jednak przy drzwiach wejściowych odwróciła się i pomachała chłopakowi. Teraz musiała przygotować się na kolejny tydzień pracy, a  co najważniejsze, nie mogła się już doczekać czwartku.