6.

W pracy dalej nic się nie zmieniło, warczała praktycznie na wszystkich, nawet na szefa. Prawda jest taka, że miała dość. Wszystkiego. W dodatku nie miała nawet z kim porozmawiać na ten temat. Miała ochotę spakować wszystkie swoje rzeczy i wrócić do Poznania, pokonana. Albo co gorsze, zadzwonić do Adama i błagać go o przebaczenie. Nie wiedziała, co lepsze a co gorsze. O dziwo z pomocą przyszła Jana, przed końcem pracy, przyszła z płaszczem Kaliny i po prostu wyciągnęła ją z pracy. Nawet złapała ją pod ramię, by mieć pewność, że nie ucieknie na najbliższym zakręcie. W końcu znalazły spokojną kafejkę i usiadły w kącie z kubkami ciepłej herbaty. Kalina nie była skłonna do powiedzenia wszystkiego od razu, stąd bawiła się kubkiem czując jak łzy starają się przebić na zewnątrz. Poczuła jedynie dłoń Jany na swojej i po prostu pękła. Opowiedziała jej dosłownie wszystko, co nią kierowało, dlaczego jest w Gdańsku, jak czuję się po poznaniu Krystiana, jak i Kacpra. Wyrzuciła z siebie wszystko praktycznie na jednym wdechu, herbata już dawno wystygła a w oczach, nie pojawiły się żadne łzy. Jana o dziwo wstała, przysunęła swoje krzesło i objęła mocno dziewczynę. Właśnie tego potrzebowała, potrzebowała by ktoś po prostu usiadł przy niej i mocno ją objął ramionami, choć na chwilę zrzucił z jej barków to wszystko.

- Będzie dobrze. Nie waż się wyjeżdżać, o nie. I nigdy, przenigdy nie pisz do tych dupków. – rzuciła na co się Kalina cicho zaśmiała – Nie masz prawa się obwiniać. Nie ma nic gorszego niż bycie w beznadziejnym związku. Szybko byś się rozwiodła, zresztą ten facet cię tylko ograniczał. I śmie jeszcze mówić, że cię wspierał jak zdecydowałaś zrezygnować ze studiów. Co za dupek. – oburzyła się – Kacper jest taki sam. Musisz go olać. – Kalina jedynie kiwnęła głową jak dziewczynka, która słucha panią w szkole – Co do naszego telefonicznego Romea. Umów się z nim. – zdziwiona na nią spojrzała – Jemu też wygarnij. Najpierw wydzwania jak szalony, romansujecie sobie przez telefon a po pierwszej, prawdziwej randce zachowuje się jak typowy dupek.

- Czy według ciebie wszyscy to dupki? – szepnęła i w odpowiedzi dostała szczery śmiech

- Jestem lesbijką, więc może coś w tym jest. – Kalina zdziwiona spojrzała na dziewczynę, tego się nie spodziewała – Spokojnie, choć jesteś ładna, to nie w moim typie. – Kalina jedynie się uśmiechnęła – Taki jest twój plan. Jutro idziesz do Radka i bierzesz numer do Krystiana. Umawiasz się z nim i wygarniasz mu wszystko.

Do środy nie dostała żadnej wiadomości od Krystiana, ba! Stchórzyła już z samego rana na drugi dzień i zamiast poprosić Radka o telefon, to po prostu przywitała się jak zawsze i zamilkła na wieki. Wyparła nawet ten plan ze świadomości i kompletnie o tym zapomniała. Skupiła się na pracy i odliczała tylko godziny, kiedy będzie mogła wrócić do domu. Uciekła jak najszybciej, i już w drodze do windy planowała co zje dziś na obiad, jednak usłyszała dzwonek swojego telefonu i w myślach zaklęła. Dzwoniła jej mama, więc chcąc nie chcąc odebrała. Oczywiście najpierw grzecznie się przywitała i słuchała właściwie monologu mamy, która relacjonowała jej plan wydarzeń. Miała przyjechać w piątek, szwagier miał ją odebrać, a do tego w sobotę było wielkie kinderparty. Powtórka wigilii , z tą różnicą, ze oprócz bliskiej rodziny była również rodzina Emila, którego nawiasem nie lubiła. Wyszła z windy kierując się do wyjścia, kiedy zobaczyła przy ochronie Krystiana. Stał oparty o biurko rozmawiając z ochroniarzem i niestety nie było opcji, nie mogła go wyminąć nie zauważona.

- Kalina jesteś tam? – usłyszała głos mamy na co się ocknęła

- T-tak. Tak. – powiedziała już pewniej – Napisze Emilowi o której mam pociąg, i jeszcze raz przejrzę listę, aby kupić wymarzony prezent. – przeszła obok chłopaka z podniesioną głową – Nie musisz się martwić. Nie wyskoczę z niczym nieodpowiednim.

- Kalina. To trzylatek. – westchnęła jedynie – Jesteś jego ciocią, to zobowiązuje. Adam już wysłał prezent, bardzo to miłe było z jego strony. – w tym momencie Kalina po prostu zacisnęła dłonie w pięść – Malwina nawet go zaprosiła.

- Fajnie. – tylko na tyle było ją stać – Musze kończyć, wsiadam właśnie do autobusu. – nie czekając na odpowiedź po prostu się wyłączyła i wtedy poczuła dłoń Krystiana na swojej, już miała na niego nawrzeszczeć, w końcu był w tym momencie odpowiednią osobą, ale widziała jego uśmiech i powiedział coś co ją wybiło z rytmu

- Witam w ten wietrzny dzień i babeczkę? – pokazał ładnie udekorowane babeczki w opakowaniu – Sam piekłem, z pomocą chrześniaka.

- Co tu robisz? – po prostu westchnęła

- Postanowiłem zrobić ci niespodziankę. – puścił jej oczko – Wiem, nie odzywałaś się, jednak chciałem się spotkać. Babeczkę? – podstawił bliżej pudełko na co złapała za jedną – Wiem, że pogoda jest mocno depresyjna, i jest zimno. Więc zaplanowałem coś bardzo fajnego, w ciepłym pomieszczeniu. Nie bój się, dzieci się nie pochorowały, więc są smaczne.

Delikatnie się uśmiechnęła po pierwszym kęsie. Faktycznie były smaczne, a konfitura w środku wręcz bajeczna, już dawno nie jadła czegoś tak dobrego. Na jednej zresztą się nie skończyło, w tym momencie potrzebowała dużej ilości cukru. W dodatku jak przebiegali przez jezdnie, złączył swoją dłoń z Kaliny, poczuła ciepło bijące od niego i nawet nie miała ochoty zabierać ręki. Była tylko ciekawa, gdzie ją prowadzi. Stanęli jednak pod salonem SPA i kompletnie tego nie rozumiała, co się dzieje. Chłopak widząc jej zaskoczoną minę, przepuścił ją pierwszą i zaraz podszedł z uśmiechem do recepcjonistki. Krótka rozmowa i już była prowadzona do gabinetu. Jak się okazało, chłopak zafundował Kalinie masaż i sama nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, ze, był to strzał w dziesiątkę. Wyszła bardziej zrelaksowana, co od razu zauważył, witając ją szerokim uśmiechem, machając ostatnią babeczką. Podeszła tylko do niego i złożyła pocałunek na jego policzku.

- Jak mam ci się odwdzięczyć i co najważniejsze zwrócić?

- Daj spokój. To gratis. – uśmiechnął się – Dostałem ten kupon od kumpla, również jest przedstawicielem. Po prostu… od Radka wiem, że nie miałaś dobrego humoru i postanowiłem to zmienić. Wystarczy w podziękowaniu ten uśmiech.

- Więc teraz tak to będzie wyglądać? Radek ci wszystko doniesie? – mruknęła spuszczając głowę bawiąc się papierkiem babeczki

- Jeśli doniesie mi, że masz zły humor to tak. O reszcie wolę dowiadywać się ze źródła. Przepraszam, po prostu rozmawialiśmy na temat randek i tak jakoś się wygadałem. – westchnął – Miałem do ciebie też zadzwonić, jednak zawsze mi cos wyskakiwało. A wolę być skupiony w stu procentach na randkach.

- Przepraszam… - sama westchnęła – Nie czuję się dobrze. Ta pogoda, do tego sama mam kilka problemów na głowie. – od razu zapytał czy ma to coś wspólnego z wcześniejszym telefonem – Tak, jadę do domu w weekend. A to nie jest nic przyjemnego, zwłaszcza, że będzie tam osoba której wolę chyba nie widzieć.

- Rozumiem, w takim razie się tylko wygłupiłem. – od razu zauważyła zmieszanie na jego twarzy – Odwiozę cię do domu, i w ramach SPA możesz przywieźć mi rogala. Choć w przyszłym tygodniu czeka mnie trochę podróży, znowu jadę do Kalisza. – zaczął szybko się tłumaczyć, aż zamarł kiedy dziewczyna po prostu się do niego przytuliła, sam delikatnie ją objął i tak po prostu stali

- To ja przepraszam. – szepnęła mu w szyję – Postarałeś się, masz babeczki, do tego masaż. Prawda jest taka, że w ten weekend jadę do domu, na urodziny siostrzeńca. Muszę kupić mu wymarzony prezent, z górnej półki, według mojej mamy tak wypada. Do tego będzie tam mój były, który już przywiózł swój. Jest jego chrzestnym. – wzięła głębszy wdech odsuwając się od niego – To wszystko sprawia, że mam ochotę zakopać się pod koc, z kubkiem herbaty i po prostu zapomnieć o wszystkim.

- To najgłupsze co możesz zrobić. – od razu mocniej objął dziewczynę – Zapraszam na dobry obiad. Nie słyszę nawet sprzeciwu. – od razu powiedział widząc jak otwiera usta – Gdybym miał składniki, to bym zaprosił cię do siebie, i ugotował coś pysznego. Ale nie wiem tez czy nie jesteś na coś uczulona, albo na jakiejś diecie.

- Nikt nigdy dla mnie nie gotował. – zauważyła, to zawsze Kalina zajmowała się domem

- Musimy to zmienić. I zapraszam na następny raz do siebie, teraz jednak zjemy niezdrową pizzę.

O dziwo kiwnęła głową i pozwoliła na to, by chłopak prowadził ją zakamarkami. Znaleźli się w małej pizzerii, w której już same zapachy kusiły do skosztowania wszystkiego z ich menu. Ponownie zresztą zjadła przepyszny obiad i miło spędziła wieczór w towarzystwie Krystiana. Co dobre się szybko kończy, i w taki o to sposób pojawili się na przystanku, autobus miał przyjechać za pięć minut, i po raz kolejny Kalina nie wiedziała jak się pożegnać. Ba! Doszło do niej, że nawet nie miała takiej ochoty. Odwróciła się do chłopaka przodem i od razu powiedziała.

- Odprowadzisz mnie kawałek? – myślała, że chłopak się zgodzi, jednak jego odpowiedź ją zaskoczyła

- Nie tym razem. – uśmiechnął się – Zresztą jest już chłodno, nie chcę abyś się przeziębiła. W autobusie jest cieplej.

- Masz rację. – westchnęła szybko i schowała dłonie do kieszeni płaszcza, poczuła się głupio, a w dodatku na horyzoncie pojawił się jej autobus – W takim razie uciekaj, dziękuję za kolejny miły wieczór… - i w tym samym momencie poczuła lekkie szarpnięcie, po którym znalazła się w ramionach chłopaka, delikatnie musnął jej usta, przez co podniosła wyżej głowę zaskoczona, ale wtedy również była przygotowana na kolejny pocałunek, a raczej pocałunki. W końcu usłyszała klakson, więc się odsunęła na minimalną odległość i zaśmiała cicho – Chyba uciekł mi autobus.

- Myślę, że uciekły ci nawet dwa. – sam się zaśmiał obejmując dziewczynę mocniej w pasie, przez co automatycznie poczuła mile ciepło – Tym już pojedziesz. – skradł jej kolejnego całusa, a musiała przyznać, że robił to doskonale – Dostanę w końcu twój numer? – szepnął

- Masz długopis? – zaśmiała się, ale zaraz w dłoni miała jego telefon, szybko wpisała numer ze swoim imieniem – Nie wydzwaniaj do mnie cały czas.

- Postaram się.

Na przystanku pojawił się kolejny autobus, więc z uśmiechem tylko wyswobodziła się z objęć. Pomachała mu jeszcze i wsiadła do zatłoczonego autobusu. Stała oparta o rurkę, kiedy usłyszała swój telefon. Szybko wyciągnęła go z torby i zobaczyła wiadomość od nieznajomego numeru:

Dziękuję bardzo za miły wieczór, mam nadzieję, że choć w małym stopniu spełnił twoje oczekiwania i już nie pomyślisz, że w taki dzień jak dzisiaj, czyli kiedy masz zły humor, najlepszym rozwiązaniem jest koc i herbata. Jeśli tak – daj mi tylko znać, a zawsze coś zorganizuje. Krystian.