5.

O dziwo Krystian nie odzywał się przez następne dni, dotarło do niej jednak, że liczyła na jakiś gest z jego strony. Kiedy tylko telefon się odzywał, czuła podekscytowanie i myślała, że to on. Szybko jednak była sprowadzana na ziemię. W dodatku nie miała również żadnych wiadomości od Kacpra. Nie wydawał się na faceta, który po jednym szybkim numerku po prostu zbywa laskę, a jednak, na to się zapowiadało. Straciła przez to wszystko humor i postanowiła, że to pora by zrobić coś dla siebie. Postanowiła nie przejmować się facetami, choć ponownie co wieczór zaczęła jak szalona stalkować Adama. Po jego wpisach, zdjęciach wiedziała, że u niego wszystko w jak najlepszym porządku. Miał przy sobie przyjaciół, rodzinę i co najważniejsze dziewczynę. Po zdjęciach wydawała się na sympatyczną dziewczynę. Kalina też na taką wyglądała.

Kolejny dzień nie zapowiadał się ciekawie, czekała na nią codzienna rutyna. Właściwie to już wątpiła, by się cokolwiek zmieniło w jej życiu. Miała się już z tym wszystkim pogodzić, kiedy jak grom z jasnego nieba spadła na nią dobra wiadomość. Zupełnie przypadkiem, w przerwie na lunch oglądała nowe pokoje czy też mieszkania na wynajem, i udało się. Znalazła małe mieszkanie na wynajem, w dość dobrej cenie i wcale też nie na końcu świata. Szybko umówiła się na spotkanie, i jak tylko po pracy znalazła się w starej kamienicy, poczuła, że to jest właśnie to. Fakt, mieszkanie nie było nowe. Jedynie łazienka była wyremontowana, a w innych pomieszczeniach meble pamiętały zapewne jeszcze bardzo odległe czasy, jej jednak to nie przeszkadzało. Nie za taką cenę. Bez zastanowienia nawet, podpisała umowę i mogła w końcu powiedzieć – nareszcie. Będzie miała upragniony spokój. Nawet nie powiedziała nikomu, zresztą jej rodzina zapewne nawet nie będzie zainteresowana takim błahym tematem. Mogła napisać do któregoś z chłopaków, oboje mieli samochód, więc zawsze jakaś pomoc w przenoszeniu rzeczy by się przydała, jednak miała swój honor. Żaden z nich się nie odzywał, więc ona sama nie zamierzała wyciągać pierwsza ręki. Wychodziła z założenia, że widocznie tak musi być. Choć nie była z tego faktu zadowolona, możliwe, że przez to wszystko w pracy była jak osa, która zamierza użądlić pierwszą lepszą osobę. Wszyscy to zauważyli i wręcz szerokim lukiem omijali recepcje, przychodzili do Kaliny tylko, kiedy było to naprawdę konieczne. Dodatkowo humor zepsuł jej się po wiadomości od swojej siostry, która uprzejmie przypominała o urodzinach swojego syna. Oczywiście obecność obowiązkowa, więc chcąc nie chcąc sprawdzała ceny biletów do Poznania, jak również przejrzała listę prezentów, zastanawiała się nawet czy trzylatkowi nie wystarczą kredki, dlaczego zaraz musiał dostać cholernie drogi zestaw klocków? Przeglądała inne opcje, tańsze, dla dzieci w tym wieku, kiedy zobaczyła przy swoim stanowisku Jane. O dziwo uśmiechnęła się szeroko i nie zważając na zmarszczone czoło od razu zagadnęła.

- Jak randka? – widząc zapewne minę Kaliny, sama się skrzywiła – Więc było źle. Liczyłam jednak na to, że się coś wydarzy.

- Wydarzyło. Zjadłam pyszną kolację i to na tyle. – wzruszyła ramionami – Krystian ma bardzo miły głos, wygląda dokładnie tak jak sobie to wyobrażałam, ale jak widać cisza w eterze. – w tym samym momencie dostała sms’a i wzięła głęboki wdech widząc treść: „Hej, tu Duszek. Mam dziś wolny wieczór, może kolacja i kino?” – Przypomniał się następny. – mruknęła pod nosem

- Wszystko gra?

- Jestem po prostu przytłoczona pogodą.

- Na pewno? Zawsze witałaś nas wszystkich uśmiechem, pogoda nie była ci straszna. A tu wszyscy zaczynają się ciebie bać. Raczej bym powiedziała, że się coś stało.

- To wszystko jest po prostu skomplikowane.

- Rozumiem. Jakbyś jednak chciała pogadać, po prostu wbijaj. Czasem wystarczy się komuś wygadać. – uśmiechnęła się zostawiając Kalinę sama

Przyjrzała się jeszcze raz wiadomości i zastanawiała się, w końcu jednak umówiła z chłopakiem. Mieli spotkać się na miejscu, w kinie. Choć wybrali jakąś komedię, nie była w stanie nic więcej na ten temat powiedzieć. Kacper cały czas jej przeszkadzał. Poczuła jego dłoń pod sukienką, która szła zdecydowanie za szybko do góry, sama za nią złapała i położyła na jego kolanie, przy okazji szepcząc, że nie ma ochoty na takie typu zabawy. Choć było ciemno, jego westchnięcie wiele mówiło. Seans się zakończył i w sumie Kalina zastanawiała się gdzie zjeść, jak również w tym samym momencie usłyszała.

- Kalina czego ty oczekujesz od tych spotkań?

- Słucham?

- Widzisz, raczej myślałem, że w kinie zacznie się gra wstępna i po prostu pojedziemy do ciebie.

- Czyli ty oczekujesz tylko jednego? – nie mogła uwierzyć w to wszystko, widząc jednak znak potwierdzający jej przypuszczenia westchnęła głośno – Ok, więc to lepiej zakończyć. Nie szukam przygód.

- Czyżby? Wyglądałaś, a raczej zachowywałaś się tak. W sumie szkoda, ostatnie spotkanie było świetne.

- Możliwe, jednak nie tego szukam.

Kacper kiwnął głową i zmył się szybciej niż by przypuszczała. Przez całą drogę powrotną zastanawiała się nawet nad tym, czy sama nie jest sobie winna. Spotkała fajnego chłopaka, i dość szybko potraktowała go jako potencjalnego kandydata na partnera. W dodatku przespała się z nim, w miejscu publicznym, już na pierwszej randce. Nigdy się tak nie zachowywała. Na samą myśl się zaśmiała pod nosem. Nie zachowywała się tak, ponieważ od kiedy pamięta zawsze był Adam. To on wprowadził ją w ten dorosły świat. Na same wspomnienie ich pierwszego razu uśmiechnęła się szeroko. Była tak zestresowana, że podbiła chłopakowi oko. Po tym wszystko było już z górki. Nigdy nie myślała, że będzie zachowywać się w taki sposób. Gdyby tylko o tym wszystkim dowiedziała się Malwina, na pewno wygłosiłaby swój monolog, potępiający zachowanie młodszej siostry. Swoją drogą, Kalina nie żałowała. By zacząć żyć, musiała zacząć popełniać błędy, poznawać inne osoby. Fakt, błędów popełniała dość sporo, musiała znaleźć w tym wszystkim równowagę. Była zdana sama na siebie, i co najważniejsze wytrwała w tym mieście, sama, rok. A to już można było uznać za sukces. Przekroczyła próg mieszkania, gdzie szybko zrobiła sobie kanapki na kolację, i z kubkiem herbaty usiadła na kanapie w salonie, ponownie analizując całe swoje dotychczasowe życie.

Kolejny dzień w pracy przyniósł bardzo spokojny czas. Szefa nie było, inni mieli swoje zadania, przez co mogła przez pół dnia przeszukiwać strony internetowe. Miała już włączyć pasjansa, kiedy niespodziewanie przy jej biurku pojawił się Radek, zakładając płaszcz.

- Uciekam do domu. I jeśli ten wariat będzie dzwonić, powiedź mu, że ma przynieść foremki ze sobą. Nie zamierzam latać po sklepach i szukać takich rzeczy.

- Nie rozumiem. Skąd taka pewność, że zadzwoni? – przyjrzała się dokładnie chłopakowi, czyżby wiedział coś, czego ona nie wie? Jego reakcja też nic nie mówiła. Radek po prostu się zaśmiał.

- Ma dzisiaj bojowe zadanie i choć bym mu pisał milion wiadomości, to nie odmówi sobie tego telefonu. Jest dziś w trasie, i zapewne się nudzi podczas korków. A wtedy lubi blokować linie.

Nie czekając nawet na odpowiedź, po prostu wziął laptopa z blatu i ruszył w stronę wyjścia. Kalina oparła się o oparcie krzesła i wypuściła powietrze. Więc tym była, po prostu odskocznią. Myślała, że te telefony coś znaczą, że jednak przypadkiem się poznali i postanowili tak rozpocząć swoją znajomość. A jak się okazuje, Krystian dzwonił do niej tylko wtedy, kiedy jechał i stal w korku. Nudził się, i najlepszą opcja był telefon do recepcjonistki. W tym momencie poczuła jak podnosi się jej ciśnienie. Miała ochotę wygarnąć każdemu facetowi jaki z niego dupek. Nawet bardzo liczyła na ten telefon, mogła wtedy powiedzieć co o tym wszystkim myśli. Tak jednak nie nastąpiła przez resztę dnia. Punkt siedemnasta wyłączyła komputer i powoli zbierała się do wyjścia, zastanawiając się nad obiadem. Miała już wychodzić zza biurka, kiedy niespodziewanie odezwał się telefon. Jęknęła w duchu, najchętniej by już go olała, ale ostatnio szef lubił wydzwaniać w tak najmniej odpowiednim momencie. Tradycyjnie wypowiedziała swoją formułkę, i wtedy usłyszała.

- Nie chcę cię zatrzymywać. Wiem, że już powinnaś zapewne wychodzić. Jednak nie mogę się dodzwonić do…

- Radek wyszedł dziś wcześnie, i miałam w razie czego przekazać, byś wziął ze sobą foremki. – powiedziała oschle i w tym samym momencie usłyszała klakson i ciche przekleństwo

- No tak. Przepraszam, ale staram się dojechać do domu. Korki nie są moją mocną stroną. Jednak ja nie o tym. Wiem, że się nie odzywałem, jednak chciałbym zaprosić cię na kolejną randkę. Mam teraz luźniejszy czas, bliżej domu. Może pasuje ci środa?

- Zastanowię się. – powiedziała to zanim w ogóle pomyślała przez co sama siebie w duchu skarciła, w dodatku usłyszała jęk zawodu, czego kompletnie nie rozumiała – Odpowiedź przekażę przez Radka.

- Dobrze. W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak czekać. Mam jednak nadzieję, że na drugiej randce uda mi się zdobyć twój numer telefonu.

- Może.

Nie czekając nawet na odpowiedź, odłożyła słuchawkę, przez co wcale nie poczuła się lepiej. Wręcz przeciwnie. Poczuła się głupio, że tak potraktowała chłopaka. Choć z drugiej strony czuła, że miała do tego prawo. Wizja kolejnej randki z chłopakiem bardzo ją kusiła i nawet sama nie wiedziała dlaczego, postanowiła trochę chłopaka pomęczyć. Doszła do wniosku, że jeśli chłopakowi na tym spotkaniu zależy, to jeszcze sam o to zapyta. W ostateczności przekaże wiadomość przez Radka. Lecz bardziej liczyła na tą pierwszą opcje.