PROLOG

Za oknem śnieg prószył, zwiastując zapewne powrót zimy, albo jej początek. W zależności, w której części Polski akurat się przebywało. Na północy kraju – zima zapewne dopiero się miała rozpocząć, albo to siedząca w kącie, przy oknie brunetka wiozła ze sobą zimny powiew. Była zdecydowanie dalej, niż w połowie drogi, na chwilę obecną pociąg miał krótki postój na stacji Białystok, spojrzała na telewizor w pociągu i cicho przeliczyła. Przed nią dokładnie szesnaście stacji – tyle samo, ile miała lat kiedy poznała kogoś, kim stal się dla niej całym światem. Brunetka, zwana również przez znajomych Kala. miała dwadzieścia sześć lat, i w chwili obecnej pokonywała odległość 988 km. Z dwiema walizkami wyruszyła z dworca głównego w Krakowie, i zmierzała rozpocząć swoje życie na nowo. W zupełnie innym klimacie, innym otoczeniu – tym razem z południa, wyruszyła na północ – do Gdańska. Nie znała tam nikogo, zresztą była w tym mieście tylko raz – z rodzicami na wakacjach, jeszcze jako nastolatka. Jednak w głębi serca czuła, że to jest właśnie miejsce w którym w końcu poczuję się lepiej. Fakt, mogła wrócić do rodziców, do Poznania – było to nawet logiczne, i wszyscy zapewne na to liczyli. Jednak Kalina Tomaszewska jak zawsze musiała postąpić inaczej.
Przyłożyła głowę do chłodnej szyby i ponownie wróciła do wspomnień.

- Jak mogłaś to zrobić?! Robiłem wszystko dla ciebie. Zamieszkałem z tobą w tej paskudnej kamienicy, tylko dlatego, ze miała magiczny klimat. Przymknąłem oko na to, że rzuciłaś studia, dla kaprysu. A ty co? Przyjmowałaś wszystkie nagrody, wszystkie korzyści z tego związku, po to by w dniu naszego ślubu powiedzieć nie?! Jesteś egoistką!

- Adam! Tłumaczyłam ci to już, nie jestem gotowa na ten krok! – wypłakała, ale to i tak nie miało żadnego znaczenia, przed nim nie stał ten sam kochający chłopak, którego poznała w wieku szesnastu lat, przez którego zdecydowała się na przeprowadzkę w wieku osiemnastu lat. Przed nim stała zupełnie inna osoba, o zimnym spojrzeniu

- Gotowa?! Kiedy ci się oświadczyłem byłaś jak najbardziej gotowa! Co teraz się niby zmieniło?! Wytłumacz mi to jeszcze raz.

- Nie jestem pewna czy to jest właśnie to czego pragnę. – szepnęła siadając na kanapie – Adam, ty wiesz czego chcesz od życia. Od zawsze taki byłeś, od zawsze wiedziałeś. Ja… choć cię kocham, nie jestem gotowa by poświęcić się aż tak. Podporządkować całe swoje życie, tobie i twojej karierze.

- Kochasz mnie? Gówno prawda! Jesteś po prostu niedojrzałą gówniarą, która boi się przyznać do tego, że całe jej życie to jedna wielka porażka! Taka prawda, nigdy nie wiesz czego chcesz od życia, cały czas musiałem prowadzić cię za rękę, beze mnie jesteś po prostu nikim! Straciłem dla ciebie dziesięć lat swojego życia! A mogłem mieć każdą.

- I tak miałeś! – ze wściekłości podniosła się ostro na niego patrząc – Mam ci przypomnieć tą zdzirę, Kaśkę?! Gdybym cię nie kochała, nie wybaczyłabym ci tego romansu! Ale nie, pan Kasprzyk i tak wie swoje. Przyznaje, porzucenie cię przed ołtarzem to nie był najlepszy pomysł, jednak nie mogłam się aż tak okłamywać!

- Masz rację, przynajmniej nie będę musiał płacić alimentów takiej porażce jak ty! – prychnął – Będę nocować u rodziców, do jutra masz się wynieść i zniknąć z mojego życia! Nie obchodzi mnie jak to zrobisz, po prostu zabieraj swoje szmaty i zniknij.

Poczuła pierwszą łzę spływająca po policzku, więc szybko ją wytarła by inni współpasażerowie nie zwrócili na nią uwagi. Miała złamane serce, również to ona złamała serce Adamowi, ale gdzieś w głębi czuła, że to była najlepsza decyzja jaką do tej pory podjęła. Inaczej to małżeństwo byłoby spisane na straty, a nie chciała tego…. Nie chciała, by na swoim koncie musiała zapisać kolejną porażkę.

***

Zaczynam nowa historię... napisane mam dopiero 2 rozdziały, i chyba od dawna nie zaczynałam czegoś dodawać zanim nie napisałam przynajmniej połowy. Jednak, ta historia w mojej głowie kiełkuję od roku, i zamierzam ją skończyć. Dodatkowy atut - adres bloga powstał za pierwszym razem, więc może to jest jakiś znak?
Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.