1.

Rok później

W małym pokoju na jednym z osiedli Gdańska rozsunęły się zasłony. Kalina jedynie westchnęła widząc za oknem deszcz ze śniegiem. Pogoda odzwierciedlała jej stan ducha, zdecydowanie. Od października dzieliła mieszkanie ze studentami, którzy za grosz nie rozumieli co to cisza nocna, a już zdecydowanie nie rozumieli, że dziewczyna jest od nich starsza i co za tym idzie, pracuje. Jednak musiała zacisnąć zęby, na chwilę obecną nie było jej stać na coś innego, a już tym bardziej na kawalerkę. Szykując się do pracy, nagle poczuła melancholię. Wszystkie wspomnienia powoli wracały – wszystko za sprawą ostatniej rozmowy z siostrą. Malwina była szczęśliwa, właśnie jej pierwsze dziecko zaczynało ząbkować, mieszkanie kupione na jednym z tych modnych osiedli wśród młodych stało dla nich otworem. W jej życiu wszystko wychodziło, i jak zawsze musiała podsumować ostatni rok młodszej siostry. Która mieszkała ze studentami, pracowała na recepcji w firmie marketingowo-reklamowej, gdzie głównie zajmowała się obsługą kurierów i odbieraniem telefonów. Po raz kolejny wyraziła swoje zdanie – ucieczka do Gdańska była głupim pomysłem, kolejnym zresztą. Aż nadto odczuła to podczas rodzinnej wigilii – widziała te wszystkie spojrzenia, niewypowiedziane słowa. Tak, była czarną owcą rodziny, i nikt nawet nie zamierzał ją w tym przekonaniu poprawić. Otrzepała się i wróciła ponownie do kompletowania garderoby. Jeszcze tylko śniadanie i pół godzinna podróż do centrum. Widząc jednak naczynia w zlewie zrezygnowała ze swojego pomysłu, śniadanie będzie musiała zjeść po drodze. Przez pogodę, która nawet na chwilę nie zamierzała odpuścić, zanim dotarła na przystanek była zmarznięta, jak i czuła, że kozaki zaczynają przemakać. Cieszyła się, że w pracy czekały na nią suche baletki, pyszna kawa i jeden z tych zabieganych dni. Linia 167, powoli kierowała się w stronę Starego Miasta,

W pracy nie miała nawet chwili spokoju, miała wrażenie, że dzisiejszy dzień powinien być dniem „na cito”. Wszyscy coś chcieli, a to skończyły się artykuły biurowe, a to trzeba było wysłać. Do tego kurierzy wchodzili i wychodzili. Nie mogła oczywiście zapomnieć o co tygodniowym spotkaniu, wtedy w biurze było wielkie poruszenie. Telefon co chwilę dawał o sobie znać, a do tego jak na złość zobaczyła kuriera, który zawsze zagadywał jakimiś głupimi komentarzami. Ponownie usłyszała telefon, więc szybko złapała za słuchawkę, jak również długopis by podpisać się, że odebrała paczkę.

- Witam moją ulubioną recepcjonistkę. - usłyszała ciepły, męski głos i choć nie wiedziała jak wygląda jej rozmówca, to mimowolnie się uśmiechnęła - Szanowny dyrektor nadal siedzi w biurze?

- Owszem, dzisiaj mamy niezły młyn. - zauważyła i uśmiechnęła tym razem do Pani Grażynki, księgowej, która wychodziła do domu - Mam go pospieszyć?

- Jakbyś mogła. Obiecał mi dzisiaj mecz i mam nadzieję, że pojawi się na korcie.

- Zdaje Pan sobie sprawę, że nie jestem jego osobistą sekretarką? - zaśmiała się - Obsługuję całe biuro, nie tylko Pana Kaźmierczaka.

- Widzę, że jednak macie młyn jeśli zaczynasz mówić do mnie per pan. Przecież ci mówiłem, jestem Krystian.

- Dzwonisz do jednego z dyrektorów. - zauważyła cicho, kiedy była sama - Wyślę mu wiadomość, choć sam byś mógł napisać mu sms'a.

- Możliwe, ale wolę usłyszeć twój głos. Zwłaszcza w taki dzień jak dziś, od razu mi lepiej.

- Kalina wychodzę. - nagle pojawił się obok Radek na co aż podskoczyła - Powiedź mu, że już wychodzę i niech przestanie dzwonić na recepcje, zna mój numer. - westchnął na co powtórzyła słowa

- Możliwe, ale nie chcesz podać mi swojego numeru.

Usłyszała dźwięk przerwanej rozmowy, na co jedynie się zaśmiała i pożegnała z Radkiem, jego kolega zadzwonił pewnego dnia i w taki o to sposób od pół roku dostawała takie telefony. Nie wiedziała jak wyglądał rozmówca, jednak uwielbiała jego głos. Miał rację, w taki dzień był jak lekarstwo, zawsze uspokajał. Zastanawiała się nawet, dlaczego jeszcze nie spotkali się na żywo. Ich relacja utrzymywała się jedynie przez łącza. Otrzepała jedynie głowę, nie zamierzała nawet o tym myśleć. Nie chciała stracić choć takiej przyjemności, jak krótka rozmowa z Krystianem. Dochodziła siedemnasta, sama mogła w końcu zamknąć laptopa i wrócić do czterech ścian swojego pokoju. Zakopać się pod kocem, z kubkiem swojej ulubionej malinowej herbaty i nową książką, dorwaną na wyprzedaży w księgarni. Wracając jednak do domu, dostała wiadomość od Malwiny – kolejne zdjęcie bratanka, mimowolnie włączyła instagrama i nie musiała nawet wpisywać nicku, konto Adama od razu jej wyskoczyło. Nie widzieli się od roku, nie mieli ze sobą żadnego kontaktu. I choć widząc jego zdjęcia z nową dziewczyną, było jej smutno, nie żałowała swojej decyzji. Spędziła z nim dziesięć lat, wiele przeszli, jednak ślub nie był tym czego chciała. Do tej pory nie wiedziała, czego tak naprawdę od życia oczekuje, ale była pewna, że nie chciała być panią Kasprzyk. Widząc jednak blondynkę wtuloną w ramię Adama, doszła do wniosku, że to i dla niej jest czas. Musi w końcu iść na przód, otworzyć się na innych. Już wystarczająco oddaliła się od wszystkich, w końcu jest sama w Gdańsku – w którym nie ma ani rodziny, ani przyjaciół. Ale czy tak naprawdę miała takie osoby w swoim życiu? Wszystkie koleżanki z liceum żyły swoim życiem, po tym jak wyjechała do Krakowa straciła z nimi kontakt. W nowym mieście jej znajomymi byli głównie przyjaciele Adama. Po rozstaniu, automatycznie została sama. Wszyscy wspierali jego, o niej już dawno zapomnieli. Zamienili Kale na nowy cień Kasprzyka. Wzięła jedynie głębszy wdech i schowała telefon do torebki. Doszła do wniosku, że pora zakończyć ten stan. Musiała w końcu pokazać, ze Kalina Tomaszewska jest silną, niezależną kobietą. A przynajmniej taką chciała być…